Ziekenhuisfobie

Als je Maxo een paar jaar geleden had gezegd dat hij met veel plezier in een ziekenhuis zou werken, zou hij je vreemd hebben aangekeken. “Ik had een beetje een fobie voor ziekenhuizen, door wat ik daar heb meegemaakt”, legt Maxo uit. “Mijn moeder is in het verleden erg ziek geweest en ook met mijn zusje kwam ik vaak in het ziekenhuis. Bovendien heb ik een tijdje gewerkt in de keuken van een ziekenhuis in Amsterdam. Mijn collega’s daar spraken bijna allemaal Engels. Ik begreep hen niet goed en zij begrepen mij niet. Daardoor vond ik die werkplek niet zo leuk.”

Kantine

Maxo woonde in die periode op een locatie van een collega-zorgorganisatie. Via een jobcoach van die organisatie kwam hij in een brouwerij te werken én in de kantine van die organisatie. “Met die jobcoach klikte het niet zo lekker”, kijkt Maxo terug. “Ik had niet het gevoel dat zij mij snapte. Ik had daardoor best wel vaak woordenwisselingen. Ook vond ik het niet zo leuk om te werken met mensen met een beperking. Het leek me veel leuker om een baan te hebben in ‘de echte wereld’, zeg maar. En dan het liefst ook gewoon een betaalde baan.”

Bea begreep mij wél, ik vond haar meteen een goeie jobcoach

Vastgelopen

Toen Maxo op een bepaald moment bij een locatie van Odion ging wonen, gaf hij daar aan dat hij een beetje was vastgelopen in zijn werk. “Toen kwam ik in contact met Odibaan én met Bea”, vertelt hij. “Zij begreep me wél, ik vond haar meteen een goeie jobcoach. Met behulp van bijvoorbeeld beroepenkaartjes en woordspinnen zijn we gaan kijken wat ik nou echt leuk vond. Ik dacht eerst nog aan iets met elektra of sport. Maar toch kwam ik uiteindelijk weer uit bij horeca. Toen zijn we samen naar werkplekken gaan zoeken.”

Heel anders

Omdat Bea al contacten met het Dijklander Ziekenhuis had, gingen zij en Maxo een keertje kijken bij de cafetaria in de centrale hal. “Eigenlijk wilde ik niet meer werken in een ziekenhuis”, zegt Maxo. “Maar ik voelde meteen dat dit bezoekersrestaurant heel anders was dan die keuken toen in Amsterdam. Er hoort een kiosk bij, dat vond ik ook heel leuk. En de mensen waren er meteen heel aardig. Die eerste dag heb ik meteen een beetje meegelopen. Bea zat een stukje verderop, als ik

haar even nodig had, kon ik gewoon naar haar toe. Ik vond het spannend allemaal, maar ook heel leuk.”

Inmiddels heb ik allemaal horecacertificaten gehaald die worden erkend door de branche

Certificaten

Inmiddels werkt Maxo alweer drie jaar bij het Dijklander Ziekenhuis. Met het werk bij de brouwerij is hij gestopt, om vier dagen per week in het ziekenhuis te kunnen werken. “Linda Heus is hier mijn vaste aanspreekpunt”, wijst Maxo. “In het begin ging Bea nog regelmatig mee, maar nu spreken we elkaar ongeveer een keer in de vijf of zes weken. Dat gaat prima zo. Inmiddels heb ik ook allemaal horecacertificaten gehaald die officieel zijn erkend door de branche. Dat was wel even blokken, maar ik heb het allemaal gered.”

Big smile

Maxo heeft het zichtbaar naar zijn zin in het ziekenhuis. En de mensen in het ziekenhuis zijn blij met hem. Hij wordt gewaardeerd door zijn collega’s en hoort regelmatig van bezoekers dat ze zo blij worden van zijn big smile achter de counter. “Ook al werk ik in een ziekenhuis, in dit restaurant zijn de mensen altijd vrolijk”, ervaart hij. “Ik orden de producten in de kiosk, doe de afwas, help mensen bedienen en zet koffie; dat soort dingen. En ik maak alle broodjes die hier worden verkocht! Ik vind het vooral heel fijn dat ik nu geen dagbesteding meer heb, maar gewoon een echte baan met een salaris. Dát is wat ik wilde en dat is gelukt!”